رابطه عزت‌نفس و تاب‌آوری با مؤلفه‌های خودپنداره بدنی دانش‌آموزان دارای ناتوانی

هدف: هدف این پژوهش بررسی رابطه عزت‌نفس و تاب‌آوری با مؤلفه‌های خودپنداره بدنی دانش‌آموزان دارای ناتوانی است. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف بنیادی و در زمره روش توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان دارای ناتوانی شهرستان شیروان است که تعداد آن‌ها 35 نفر و نمونه طبق فرمول کوکران 30 نفر است. داده‌های این پژوهش توسط سه پرسش‌نامه استاندارد اسمیت (1967) با ضریب آلفای کرونباخ (88/0=α)، تاب‌آوری کانر- دیویدسون (2003) با ضریب آلفای کرونباخ (89/0=α) و خودپنداره بدنی مارش و همکاران (1994) با ضریب آلفای کرونباخ (872/0=α) جمع‌آوری شده است. یافته‌ها: پژوهش دارای سه فرضیه اصلی و 4 فرضیه فرعی بود که جهت آزمون فرضیه‌های تحقیق، از روش آماری رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که عزت‌نفس و تاب‌آوری نمی‌تواند خودپنداره بدنی دانش‌آموزان ناتوان را پیش‌بینی کند. فرضیه اصلی دوم پژوهش مبنی بر وجود رابطه بین عزت‌نفس و خودپنداره بدنی دانش‌آموزان ناتوان نیز مورد پذیرش قرار نگرفت. فرضیه اصلی سوم پژوهش مبنی بر وجود رابطه بین تاب‌آوری و خودپنداره بدنی دانش‌آموزان ناتوان مورد پذیرش قرار نگرفته و رد شد. فرضیه فرعی اول پژوهش مبنی بر وجود رابطه بین بُعد عمومی عزت‌نفس و خودپنداره بدنی دانش‌آموزان ناتوان رد شد. فرضیه فرعی دوم نشان داد بعد خانوادگی عزت‌نفس قادر به پیش‌بینی خودپنداره بدنی دانش‌آموزان ناتوان نیست. در مورد فرضیه فرعی سوم نتایج نشان داد، همبستگی بین خودپنداره و عزت‌نفس اجتماعی از نظر آماری معنادار نیست و در مورد فرضیه فرعی چهارم نیز نتایج نشان می‌دهد بُعد آموزشگاهی عزت‌نفس قادر به پیش‌بینی خوپنداره بدنی دانش‌آموزان ناتوان نیست. نتیجه‌گیری: نتیجه‌ای که از این تحقیق گرفته می‌شود این است که عزت‌نفس و تاب‌آوری نمی‌تواند خودپنداره بدنی دانش‌آموزان دارای ناتوانی را پیش‌بینی کند.